normal

• bir hikaye vardır, muhtemelen bilirsiniz.
  
  vaktin birinde bir kralın kahini, bir kehanette bulunmuş. yakında bir yağmur yağacak, bu yağmurun karıştığı sulardan içen herkes delirecek demiş. hikaye bu ya, kral inanmış ve maiyetine emretmiş saraydaki her tası, her testiyi suyla doldurun yağmurdan önce diye.
  
  gerçekten de yağmur başlamış. gerçekten de yağmurun suyundan içen herkes delirmiş. depolanan sulardan içen sarayda ise hiç sorun olmamış.
  
  gel zaman git zaman kral artık deli bir halkın hükümdarı olmuş. bir tek saraydakiler normal, geriye kalan herkes deli. nasıl gidecek bu iş diye düşünür dururmuş tüm saray erkanı.
  
  bir gün kral maiyetini toplamış gene, demiş "içeceksiniz delirten sudan" herkese. vezirlerden biri itiraz etmiş, "olur mu haşmetmeap, delireceğiz o zaman bizler de" diye.
  
  bundan sonra demiş ki kral " madem ki anormal herkes ve bizleriz normal olan, artık normaldir bu ülkede anormal olan". ve herkesin anormal olduğu bir ülkenin normal kralı olmaktansa anormal olanların arasındaki normal olarak hüküm sürmeye devam etmiş.
  
  demek ki, normallik, toplumun genel kabulleri ile oluşup bizlere istemesek de dayatılan bir olgudur. oysa herkesin kabulü, kendisine doğrudur. benim dışımda herkes anormal, diğer herkese göre ben anormal. bunun bir orta yolu olmadığı gibi doğrusu ya da yanlışı da yoktur. o yüzden aslında tanımlandığı hâli ile normal diye birşey yoktur.