insan ilişkileri

• önceden aman kimseyi kırmıyım aman kimse üzülmesin ben zaten bir şekilde mutlu olurum diyerek kendimden çok ödün verdim. bunu aman ben şöyle iyi bir insanım hep başkalırını düşünürüm diye söylemiyorum illa ki bencilliklerim olmuştur ama böyle davranmaya çok özen gösteriyordum cidden.
  
  sonra geç de olsa bunun çok boşuna bir uğraş olduğunu anladım. sen ne kadar insanların istediklerini yaparsan yap asla yetmiyor hep daha fazlasını istiyor. hepimiz için bu durum böyle. yani gördüm ki ben ne kadar uğraşırsam uğraşıyım karşımdakini asla memnun edemedim. ve deli gibi aşık olduğum sevgilim, en yakın arkadaşım dediğim insanlar.. hepsinden hiç beklemediğim davranışlar gördüm.
  
  1)en yakın arkadaşım; bir sene ona anlattım hoşlandığım adamı yeri geldi ağladım sızladım beni teselli etti. sonra bir gün hiç beklemediğim anda sevgili oldular. ve arkadaşımın bana yaptığı açıklama; venacavasuperior biliyorum artık eskisi gibi olamayız ben yasin'i seçiyorum lütfen beni anla vs vs... bir sürü saçma sapan açıklama. 5 yıldır en yakın arkadaşım dediğim insan bana böyle bir açıklamayla arkadaşlığımızın bitimini ilan etti. ben böyle bir konuda ona kendimden daha fazla güvenirdim ve bu gerçekten hayatta 19 yaşıma kadar aldığım en birinci dersti; kimseye güvenme.
  
  2)aşık olduğum adam; o her seferinde emin olamadığı için hayatıma bir kaç kere girip çıkma teşebbüsünde bulundu ve ben her seferinde ondan vazgeçemediğim için hayatımdaki çok değerli insanlardan vazgeçtim. onun için çok kişinin kalbini kırdım. çok kişinin ahını aldım. onu hayatımda ilk sıraya oturttum, kendimi asla önemsemedim. hep onun istekleri hep onun mutluluğu.. ve işin en acısı yine olsa yine yapardım. deli gibi mutluydum onunla o da bir gün elle tutulur hiç bir şey söylemeden terk etti beni. bu da 22 yaşımda aldığım ikinci dersti; kimseye kendinden fazla değer verme, kimseyi kendinden çok sevme.
  
  bir gün bir aydınlanma geldi ve hayatta herkesin kendi istekleri için yaşadığını farkettim. herkes bencildi ben de öyle. en yakın arkadaşımdan beni seçmesini bekledim, aşık olduğum adamın da bana benim ona olduğum kadar aşık olmasını bekledim. bu aydınlanmadan sonra insanların yaptıklarına veya yapmadıklarına kızmayı kırılmayı bıraktım. aynı zamanda insanları memnun etmeye çalışma gafletinden de kurtuldum.
  
  ve insanlardan tüm beklentilerimi aldım çöpe attım.beklentiler.. hepsi birer mutsuzluk sebebi.