uno nessuno e centomila

• son dönemlerde başıma gelen en güzel şey.
  
  öyküyü anlatan birinci tekil kişisi, bir gün karısının gördüğü şahsı ile kendisinin tanıdığını sandığı şahsı arasında önemli farklar olduğunu farkediyor ve bu keşfiyle öyle heyecanlanıyor ki araştırmasını daha geniş bir alana yaymak için denemeler yapmaya başlıyor.
  
  dönem dönem hepimizin sorguladığı toplumsal roller, dışarıdan nasıl gözüktüğümüz, kendi görüntümüzü görmemizin mümkün olmayılı gibi ufak ufak girizgah yapılıyor. yüzünüzde hafif alaycı tatlı bir gülümsemeyle okuyorsunuz kitabı.
  
  3. bölümün sonuna kadar.
  
  tepetaklak oluyor sonrasında işler.
  
  spoiler olmasın. yine gelip yazıcam. şimdilik sadece başıma gelen büyük deliliğin aslında hiç de büyük bir delilik olmadığını anlamış olmanın verdiği rahatlama ve bir deliliği izliyor oluşun içimde yarattığı huzursuzluğu buraya bırakıyorum