geceye bir şiir bırak

• tatlıydı akrebin sana kıskacı,
  acıya acıda buldun ilacı;
  diyordun, geldikçe üst üste acı:
  bir azap isterim bundan da beter.
  
  nfk/mansur.
  
  not: şahsını sevmem.
• çokluk senindir
  
  özenle soyduğum şu elma söyle şimdi kimindir
  özenle ne yapıyorsam bilirsin artık senindir
  
  suya giden bir adam mesela omzunu eğri tutsa
  güneş, su ve adamın omzundaki eğrilik senindir
  
  ayağa kalkarsın, adına uygunsun ve haklısın
  kararan dünya bildiğin gibi sık sık senindir
  
  kararan dünya yeni bir güle bir ateş parçasıdır
  bir ateş parçasından arta kalan soylu karanlık senindir
  
  bir deneyli geçmişi aldın geldin yeniyi güzel boyadın
  ben bilirim sen de bil ilk aydınlık senindir
  
  benim sevdiğim su senin suyunun öz kardeşidir
  senin suyunun bıraktığı güçler artık senindir
  
  çünkü bir silah gibi tutarsın tuttuğun her şeyi
  her yeri bir uyarma diye tutan ıslık senindir
  
  senindir ey sonsuzveren ne varsa hayat gibi
  tutma soluğunu, genişle, öz ve kabuk senindir
  
  ey en güzel görüntüsü çiçeklere dökülen bir çavlanın
  aşkım, sonsuzum, bu dünyada ne var ne yok senindir
  
  (bkz: turgut uyar)
• “gel, gel berû kim savm u salâtın
  kazâsı var
  sensiz geçen zamân-ı hayâtın
  kazâsı yok”
  
  seyyid nesîmî
• ölüler ki, bir gün gömülür
  icimizdeki ölüler
  dışımızdaki ölüler .
• ben sana teşekkür ederim, beni sen öptün,
  ben uyurken benim alnımdan beni sen öptün;
  serinlik vurdu korulara, canlandı serçelerim;
  sen mavi bir tilkiydin, binmiştin mavi ata,
  ben belki dün ölmüştüm, belki de geçen hafta.
  
  sen bana çok güzeldin, senin ayakların da
  
  ülkü tamer
• zaman ilerliyor, bir gün o da ölümü bekliyor artık.
  aradıklarının çoğunu bulamamış,
  beklediklerinin çoğu gelmemiş bir insan olarak
  göçüp gidiyor bu dünyadan.
  
  işte yaşamak maceramız bu.
  yaşarken beklemek, beklerken
  ve yaşayıp beklerken ölmek!
  
  (bkz: ümit yaşar oğuzcan)
  
  (bkz: aşka dair nesirler)
• gel seninle bir kez daha ağlayalım.
  yaşanmışlara, yaşanmamışlara, bir de hiç yaşanmayacaklara.
  
  -oğuz atay
• gümüştenim ve hatasızım. önyargısızım.
  gördüğümü anında yutarım.
  olduğum gibiyim, sevgiyle ya da sevgisizlikle puslanmadım.
  zalim değilim ben, yalnızca gerçekçiyim –
  dört köşeli, küçük bir tanrı gözüyüm.
  çoğu zaman karşı duvarı düşünürüm.
  benekleriyle pembedir. sanırım o denli baktığımdan
  yüreğimin bir parçasıdır. fakat çırpınır.
  yüzler ve karanlık bizi tekrar tekrar ayırır.bir gölüm şimdi ben. araştırarak
  kendisi olan ufuklarımı, eğilir üzerime bir kadın.
  sonra döner o yalancılara, mumlara ya da aya.
  sırtını görürüm, ve yansıtırım sadık bir şekilde.
  göz yaşlarıyla ve ellerin tahrikiyle ödüllendirir beni.
  onun için önemliyim. gelir ve gider.
  yüzüdür her sabah karanlığın yerini alan.
  içimde boğdu genç bir kızı, ve korkunç bir balık gibi
  yaşlı bir kadın doğrulur ona doğru içimde günden güne.
  
  sylvia plath (1932-1963, abd)
• "bir ara sokakta öldüm, dün
  öylece yani, birdenbire
  boşluğa düşer gibi
  sarı bir sessizliğin içinde
  
  granit duvarlı binanın anlamsızlığına,
  şehrin boşu boşunalığına içerlerken
  bırakmışım son nefesimi kaldırıma
  bitmiş, öylesine yani
  
  birdenbire yan binadaki otel odasından izliyordu oğlan
  yüz ifadesini göremesem de
  anlamış mıydı acaba öylece oturmadığımı?
  
  o sokakta bitti her şey
  öğleden sonralarını bir bardak sütle geçiştiren apartman sakinlerini düşlerken
  sıkıntıdan ölmüşüm.
  
  dün arka odada ütü yapıp
  buharını burnuna çeken kadını,
  mutfağında her öğün için soğan doğrayıp
  gözyaşını kabuklara saklayan madam mari'yi
  kocasıyla artık sevişemediği için,
  kapı komşusu gar sabunu satan adamı düşleyen servi'yi düşündükçe
  ölüvermişim.
  
  dün böylece bitmiş yani,
  birdenbire sıkılıvermişim derinden zahir.
  tutunca da nefesimi
  portakal kabuklarıyla çay demini döktükleri çöpe
  iki kedi de bulanınca
  kaldıramamış nefsim demlenmiş portakal kedilerini
  
  balkabağı mevsimi bile değilken
  dönüşüvermiş her şey baldan kabağa
  ve saat henüz 12'yi vuramamışken
  kalkmış otobüsler durmamaya
  
  mecal mi bulamamışım,
  yere döktükleri bala mı basmışım
  hatırlamam ama
  öylece kalakalmışım, kalkamamışım.
  
  şehrin insanı haberdar değil mi bu öldüresiye sıkıntıdan?
  vagonlar boş, birkaçı kiremit taşıyor topraktan kayıklar da serseri misinalar
  otobüsler kimseyi almadan
  durup durup geçiyorlar duraktan
  arabalar yürüme mesafelerini öldürüyor
  her gün, her öğle, her gece
  
  bisikletleri balkonlarında unutanlar
  her an yağmur yağsın diye dua ediyor
  üç öğün yemek yiyip, dört öğün uyuyorlar
  buna rağmen erken uyanıp, geç yatıyorlar.
  
  aynı kuru kahveciden gün aşırı
  iş olsun diye yüzer gram kahve alıp
  evde, iş olsun diye öğütüyorlar
  ve bir gün bile sormuyorlar öğütülmüşünü
  kimse sormuyor
  iş olsun diye yapılan iş, iş midir diye?
  
  bunlar olurken ölmüşüm o ara sokakta
  balkondaki beyaz brandalar
  rüzgarla sökülürken
  sökülüvermişim
  
  şişip patlayan bir eteğin dikişi gibi
  sıkıntı işte ya da ölmek yerine
  iki adım yol yürüyeydim de
  konuşuverse miydim şu gelin çiçeğiyle
  gitmek yerine."
• ..
  
  yorgun ve üzgün gidiyorum harap evime, yemin ederim deli yüreğimi senin şehrinden alacağım..