yürü bre yalan dünya

• "yürü bire yalan dünya
  sana konan göçer bir gün
  insan bir ekin misâli
  seni eken biçer bir gün
  
  ağalar içmesi hoştur
  o da züğürtlere güçtür
  can kafeste duran kuştur
  elbet uçar gider bir gün
  
  aşıklar der ki nolacak
  bu dünya mamur olacak
  haleb'i osmanlı alacak
  dağı taşı katar bir gün
  
  yerimi serin bucağa
  suyumu koyam ocağa
  kafamı alın kucağa
  garip anam ağlar bir gün
  
  yer üstünde yeşil yaprak
  yer altında kefen yırtmak
  yastığımız kara toprak
  o da bizi atar bir gün
  
  bindirirler cansız ata
  indirirler tuta tuta
  var dünyadan yol ahrete
  coşkun gider salın bir gün
  
  karacaoğlan der naşıma
  çok işler gelir başıma
  mezarımın baş taşına
  baykuş konar öter bir gün"
  
  şeklinde sözleri olan, karacaoğlan'a ait şiir.
  
  p.s.: şiirin türk halk müziği formunda bir versiyonunu geçen gün radyoda dinledim. sanki kubat söylüyomuş gibi geldi ama aradım taradım bulamadım. kimin söylediğini bilen varsa çok makbule geçer...
• musa eroglu-güler duman ikilisnden,her zamanki gibi harika yorumlanmış türkü.
• (bkz: yürü bre fani dünya)
• (bkz: bat dünya bat)
• pir sultan abdal eseri. şöyledir:
  
  yürü bre yalan dünya
  yalan dünya değil misin
  hasan ile hüseyin'i
  alan dünya değil misin
  
  ali bindi düldül ata
  can dayanmaz bu firkata
  bozkurt ile kıyamete
  kalan dünya değil misin
  
  tanrının aslanın alan
  düldülü dağlara salan
  yedi kere ıssız kalan
  dolan dünya değil misin
  
  bak şu kaşa bak şu göze
  ciğer kebap oldu köze
  muhammet'i bir top beze
  saran dünya değil misin
  
  pir sultan'ım ne yatarsın
  kurmuş çarkını dönersin
  ne konarsın ne göçersin
  duran dünya değil misin
  
  *
  yedi kere ıssız kalma hadisesini filan açıklarım da şimdi ofisteyim, sonra kısmetse.
• bir karacaoğlan şiiri^*
  
  yürü bre yalan dünya
  sana konan göçer bir gün
  insan bir ekine misal
  seni eken biçer bir gün
  
  ağalar içmesi hoştur
  o da züğürtlere güçtür
  can kafeste duran kuştur
  elbet uçar gider bir gün
  
  aşıklar der ki n'olacak
  bu dünya mamur olacak
  haleb'i osmanlı alacak
  dağı taşa katar bir gün
  
  yerimi serin bucağa
  suyumu koyun ocağa
  kafamı alin kucağa
  garip anam ağlar bir gün
  
  yer yüzünde yeşil yaprak
  yer altında kefen yırtmak
  yastığımız kara toprak
  o da bizi atar bir gün
  
  bindirirler cansız ata
  indirirler tuta tuta
  var dünyadan yol ahrete
  yelgin gider salın bir gün
  
  karac'oğlan der nasıma
  çok işler gelir başıma
  mezarımın baş taşına
  baykuş konar öter bir gün
• hayata dair bir gerçeğin, asırlar evvelinden aşıklar piri pir sultan tarafından kulaklarımıza çalınması.
  
  bu türküyü ne zaman dinlesem aklıma hep bir soru takılır: 'neden pir sultan böyle bir şiir yazmak (ya da söylemek) istedi?' onu harekete geçiren güdü neydi?. insanın ölümlülüğü ve bu gerçeğe karşı acziyetini bu denli samimi kaç yaşlarındayken dillendirdi?
  
  fani olduğumuzu unutuyoruz (görmezden geliyoruz), unutmak (görmezden gelmek) istiyoruz gibi geliyor bana çoğu zaman belki de doğamız gereği. en fazla somut işlemler dönemindeki bir çocuğun tehlike olarak algılayıp korktuğu şeyden, gözlerini elleri ile kapatarak, kurtulduğunu düşünmesinden farklı birşey değil ancak bu. anlatmak istediğim hastalıklı bir süreklilik dahilinde insanın ölümlü olduğunun hatırlanması, hatırlatılması değil. istesek de istemesek de ölümlü olduğumuz gerçeği, er ya da geç, kendini hatırlatıyor özellikle de bu coğrafyada. türkiyede veya ezanın sesli okunabildiği (yurtdışında minare olsa dahi ezan okunmasına izin verilmeyebiliyor) camiilerin olduğu yerlerde yaşayanlarımız, cuma salası dışında cenaze namazı salalarını duymuşuzdur, duyuyoruzdur. belki de yakınlarımızdan vefat edenler de vardır. benim şaşırdığım ve sorguladığım nokta ise nasıl oluyor da ölümü, tüm bu gerçekliğine rağmen, ötekileştirebiliyor olduğumuz. hiç üzerimize alınmıyoruz gibi. hatta son zamanlarda katıldığım cenaze törenlerinde merhumeye/merhuma lütufkar bir şekilde acındığına tanık oluyorum. meramımı anlatırken uygun kelimeleri kullanıp kullanmadığımı bilmiyorum. sanki ölenden başka hiç kimse fani değilmiş gibi bir hava oluşuyor. bu yazdıklarımdan ölümü normalleştirmeye çalıştığım sonucu çıkmasın. (aleni düşünerek yazıyorum o yüzden laf kalabalığı edersem kusuruma bakmayın). ölüm zaten 'normal' çünkü dünya kadar 'gerçek'. insana özgü bir şey de değil üstelik. ne bir eksik ne bir fazla doğal yani. öğrenmek istediğim, ölümü kendimiz için içselleştirmekte neden bu denli sorun yaşadığımız. doğalın dışına sürüklenmek değil mi bu?
  
  belki de tüm bunlar benim kendi kuruntularımdan başka birşey değil.
  
  bir türkü nelere kadir imiş meğer?
  
  'yürü bre yalan dünya
  sana konan göçer bir gün
  insan bir ekin misal
  seni eken biçer bir gün'
• sözleriyle birlikte enfes bir yorumu
• babamın mezar taşında ilk dört mısrası yer alan karacaoğlan şiiri.
  
  mezar taşından bile fazla ölümü anlatan bir şiirdir.
• mezar taşından bile fazla ölümü anlatıyor