lokum

• ( bunu nereye yazacağımı bilemedim, acaip bi minnet duygusu bendeki. du bakalım nasıl olacak. )
  
  yıllar önce öğrenciyim. o nasıl bi ay hatırlamıyorum ama feci para harcamışım, babadan yine istemeye utanıyorum artık. hatta yol paramı falan arkadaşlarım toparlayıp yollamışlar, yaşımız 21. hep böyle inanılmaz dostlara sahip oldum, her zaman yanımda olan, yardımını esirgemeyen. anti parantez onlara minnetimi de dile getireyim.
  taksim'de yürüyorum, aylık akbil var, canım sıkkın gençlik işte. cebimde biraz para, o haftalık yemeği çıkarır belki çok az artar. şimdi hatırlamıyorum adını ama, istiklal'den aşağı yürürken solda, burger king'in aşağısında bi lokumcu var. o parasızlıkta nasıl oldu bilmem, resmen aş erdim. yicem, kaçarı yok. hem de en pahalısını gözüme kestirmişim. ulan, diyorum, 100gr alsam nasıl çıkartırım bu haftayı, az mı istesem, verirler mi? böyle böyle içerde takılıyorum, diğer müşteriler gitsin çünkü yanlarında utanırım, söyleyemem.
  dükkanda bi ben kaldım, utana sıkıla enpahalıcillopgibibakmayakıyamadığın lokumdan en az ne kadar alabileceğimi sordum. düşündüğüm paraya satın alınmıyormuş. nasıl iç çektim hatırlamıyorum. ki ben hiç yokluk gören biri olmadım ömrü hayatımda, ama o gün başka. diretemedim de, pazarlık falan bilmem, sevimli ayaklarına yatmayı beceremem. iç çekebildim sadece, kısmet diye düşünüp dışarı çıkıyım dedim. dedim haftaya alırım nasılsa.
  o yüz ifadem ne kadar acınasıydı bilmiyorum, ki benden diil aslında, lokumcu amcanın iyiliği, bekle, dedi bana. gülümsedi. kaç paran var, diye sordu. utana sıkıla geveledim. ver parayı, dedi ve karşılığında, gayet de büyük bir poşete lokumları doldurdu. 'yok, o kadara gerek yok, lütfen!' dediğimi hatırlıyorum inanılmaz mahcup ama mutluyum. lokumcu amca o koca poşetin yanında bi de bana 'bunu sever misin?' diye cevizli sucuk kesti verdi. hık mık ettim, elimi uzatamıyorum o derece. ne yüzsüzlük, ne kompleks; bildiğin şapşal gibiyim ve mutluyum lan. 'alamam, lütfen' dedim. amca cevap verdi:
  " bi laf var kızım; yemek buldun ye, dayak buldun kaç! unutma bunu."
  
  o laf ayrı da, o günü ve amcayı hiç unutmuyorum. şimdi ne zaman iyilikti, minnetti dense bu olay geliyor aklıma. dünyada karşılıksız iyilik yapabilen insanlar var. ben o lokumları yemesem ölmezdim de, içimde bi şekilde kalırdı elbet. şimdiyse hatırladıkça gülümsüyorum.
  
  umarım lokumcu amcanın hali vakti morali yerindedir. sağolsun.