talk talk

• son 5 yıldır sık sık kendilerine geri döndüğümü olduğunu fark ettim için, artık en sevdiğim grup olduklarını söylemekte bir beis görmüyorum. ilk dinlediğimde yatağımda yatıyor ve şarkının başlamasını bekliyordum spirit of eden'da, içine yavaş yavaş girdim ve birden tıpkı bob dylan'ın aslında mırıl mırıl şarkılar bağıran keçi olmadığını anlanan an gibi bir an yaşayıp o andan itibaren adeta stendhal sendromuna tutulmuşcasına donup kaldım. bunun edebiyat versiyonu yani "bunu hak edecek ne yaptım!" düşüncesini de hasan ali toptaş için hissetmiştim. onun hakkında da bir entry'm var olması lazım. (bkz: hasan ali toptaş/@sanal hayvan) mark hollis'in 98'deki solo albümünü de dahil ediyorum tabii ki buna.
  
  daha kolay sindirilen parçalarından biri olan renée'nin canlı kaydını paylaşmakta fayda görüyorum.
  
  http://www.youtube.com/watch?v=llb-h-haigy