1 şubat 1963 ankara uçak kazası

• çocukluk anılarının oluştuğu şehirler oradan ayrılıp uzun bir zaman oraya uğranmazsa bir sis perdesi altına gömülür. ancak çocukluk ankara'mın gözümün önünde yaşanmış öyle bir acı olayı^* vardır ki o şehir gözümde o güne ait görüntüleri ile hep canlıdır.
  
  korkunç bir vınlama arkasından bir patlama ve kararmakta olan havayı saran duman kokusu ve alev kırmızısına boyanan gökyüzü. sonra caddede koşturan insanlar, birbiri ardına geçen itfaiye araçları ve ambulanslar.
  
  ulus'a yürüme mesafesi ile beş dakika süren bir yerdeydi evimiz. askeri uçağın arap uçağı ile çarpışma sonrası kopan bir parçasının evimizi sıyırarak geçişiymiş duyduğumuz korkunç vınlama. sonra da düşüşüymüş korkunç patlama. duman ve kızıllık ise ulus meydanının yanışı. bunları önce annem sağa sola koşturup öğrendi ve bana anlatmaya çalıştı. o zaman nerede son dakika haberleri veren yayın organları ! ancak saat 19 ajansında radyoda olayın ilk bilgilerini dinlemiştik. bu arada yanan yerlerde yakını olanların onları arama telaşı başlamış, sokaklar ana baba gününe dönmüştü. o gece itfaiye ve ambulans seslerine ne yazıkki komşulardan yakınlarını kaybedenlerin ağlamaları da eklendi.
  
  sonra resmi bir törenle kalkan 47 cenazenin gazetelerde yayınlanan fotoğrafları kaldı gözümde. o 47 kişi ankara'da defnedilenlerdi ve birçok kişi de memleketlerine götürülmüştü defin için. bu arada daha sonraki günlerde hastanede ölenlerin haberlerini okudukça annemin vah vahlarını hatırlarım. bir de istanbul bankası'nı.
  
  o günlerde çok konuşuldu, ulus'a düşen uçağın ateş topuna çevirdiği iş yerlerinden biri olan istanbul bankası. çalışanlar ve müşteriler dahil hiç kurtulan olmadı. arap uçağı giriş kapısının önüne düşmüş ve alevler tek kaçış yolunu kapatmıştı. bankanın dört bir etrafı demir parmaklıklarla çevriliydi. eğer bankanın bir arka kapısı olsaydı bankadakilerden kimse hayatını kaybetmeyecekti. bu olay, o günden sonra acil çıkış kapısı, yangın merdiveni olmaması nedeni ile tekrarlayan her yeni faciada aklıma gelir. bu insanların ölümünün ders bile olamamış hali beni tekrar tekrar üzer.