erdem bayazıt

• '' ölüm bize ne uzak, bize ne yakın ölüm
  ölümsüzlüğü tattık, bize ne yapsın ölüm ''
  
  demiş; gölümü değil ama ruhumu fethetmiştir...
• "ölüm bize ne uzak, bize ne yakın ölüm
  ölümsüzlüğü tattık, bize ne yapsın ölüm"
  
  demişti. öyle de oldu. öldü.^*
• “dünyanın en uzun hüznü yağıyor, yorgun ve yenilmiş insanlığımızın üstüne”.
  
  kendi ölümüme ait bir deneme
  
  bir gün öleceğim biliyorum
  bunu her an ölür gibi biliyorum
  anamın yüreğinde bir kor
  ölene dek sönmeyecek bir ateş
  kımıldanıp duracak hep
  
  karım bomboş bulacak dünyayı
  - nolurdu birlikte ölseydik, deyip duracak
  oysa insan yalnız ölür
  ama o olmayacak dualarla teselli arayacak
  
  kızlarımın gırtlaklarında bir düğüm
  bir süre kaçacaklar insanlardan
  boşluğa düşmüş gibi bir duygu içlerinde
  sonunda onlar da kabullenecekler öylesine
  
  ölümüme en çabuk dostlarım alışacaklar
  - yaşayıp gidiyorduk yahu
  ne vardı acele edecek!
  diyecekler
  
  biliyorum yaklaşıyoruz her an
  biliyorum oruçlu doğar insan
  ölümün iftar sofrasına
  
  erdem beyazit
  
  http://www.sayhadergi.com/node/722
• şu dar odanın katı yalnızlığında
  ve her şeyin çıplaklığında
  durup bir pencereyi deniyorum
  gizliliğin dışına çıkıyorum
  araçların
  insanların
  şehrin ve meydanların ve kalabalığın ve herşeyin
  içimde yalnız ve yapraksız
  bir kavak agacı büyüyor -- çıplak ve göğe doğru --
  ama küskün ama yalnız ama yapraksız ve uzun
  bir ağlama duvarı bu.
  yatak ve yorganın kuru yalnızlığında
  ve aklın dar yalnızlığında
  şehrin ve herşeyin
  ve kalabalığın yorgunluğunda
  saçların ve parmakların
  ve gözlerin ve gecenin bu bulanık çağında
  ve aynaların sığ görünümünde
  bunaliyorum.
  
  susmanın kalesine sığınıyorum
  önümde karanlıktan duvarlar
  sırtımda insan yüklü bir gök var ^*
• şiirler'ini aldım okuyayım dedim, kapağını açtım, dakka bir gol bir:
  
  "okuyucuma!
  şiir diye
  bir ömür tüketerek yazdıklarım
  iki saatte okunuyor
  bundan ucuz ne olabilir
  havadan başka?"
• şairlerin şiiri öyle delice sevmesini anlarım, her sözcüğü anlamından kopmadan ılık rüzgarda bir uçurtma gibi gezdirir şair/ şairler. kolay iş değil şair olmak, acizane bunu bilirim. yaz deyince olmaz, ol deyince olmaz; başka türlü bir uğraşı... zorlu, erdem'li bir yaşamın en sahici şiirlerini yazmıştır şair; edebiyat öğretmenliği dışında birçok işle meşgul olmuş, şiir sanatında her daim bulunmuş müstesna, kendine has bir karakterdir. saf, temiz, duru şiirleri daim olsun. bir şiiri:
  
  kar altında hüzün denemesi
  
  dünyanın en uzun hüznü yağıyor,
  yorgun ve yenilmiş insanlığımızın üstüne.
  kar yağıyor ve sen gidiyorsun,
  ağlar gibi yürüyerek gidiyorsun,
  belki bulmağa gidiyorsun kaybettiğimizi
  o insan ve tabiat çağını.
  
  dön bana ve dinle!
  kuşlar uçuşuyor içimde.
  
  loş bir keman solosu gibi
  kuşların uçuştuğunu içimde,
  dön bana ve dinle.
  
  karanlık denizlerin dibinde,
  birtakım incilerin olduğunu
  birtakım incilere ve hatıralara
  neden bağlı olduğumuzu unutma.
  
  duy beni ve dinle!
  denizler boğuşuyor içimde.
  
  unutma diyorum ama sen anla,
  anlat bizim de yaşamak istediğimizi onlara...
  
  ......
  
  bir başka şirinde ise sanki çok tanıdık bir simayı anlatıyor, şöyle:
  
  yaşımdan yorgun, yaşımdan telaşlıyım bugünlerde
  kaç yaşındayım sahi saymadım, bilmiyorum...
  belki kırklarımdayım, belki otuzlarımda
  belki de doksan sene yuvarlandım bu dünyanın sırtında
  hiç bilmiyorum! hayat taviz vermediği hızı ve kavgasıyla akıp gidiyor
  baharın rahiyasından akıp coşan çiçeklerle hatırlıyorum lise yıllarımızı
  kimimize kış, kimimize bahar olup canıyla değen babalarımızı
  bu memlekette insanlar belki de en çok baba sancısıyla inliyor, en çok baba deyince aklımıza gelir çocukluğumuz..
  mazinin araladığı perdeden sızıyor eski günler
  onlarla kavgalı onlarla sevdalı olduğumuz
  en çok baba yokluğunun hüsranıyla kızıyormuş zaman ayrılığın yarasını
  insan baba olunca anlıyormuş babasını...
• "hadi tut elimden gök gibi, ölü kadar yalnızım." sözünün de sahibi, şiire sevdalı biri olarak, yedi güzel adam dizisine kadar şiirlerinden haberdar olmadığım için kendime kızma nedenim olan şairdir. o ne naifliktir arkadaş!
• "ölüm muhakkak
  ve ölüm mutlak
  tek kapısıdır ölümsüzlüğün
  
  ölümle tanıştıktan sonra anladım
  sadece bir kimlik belgesi olduğunu yaşamanın"
  
  ölüm risalesi beni en çok etkileyen şiiridir şüphesiz. lakin şu 5 dize, insanın içini acıtır. o kadar gerçek ve o kadar basittir ki, insanın ölüme ne kadar yakın olduğunu düşünüp çıldırmasını sağlar.
• kar altinda hüzün denemesi
  
  dünyanin en uzun hüznü yagiyor
  yorgun ve yenilmis insanligimizin üstüne
  kar yagiyor ve sen gidiyorsun
  aglar gibi yürüyerek gidiyorsun
  belki bulmaga gidiyorsun kaybettigimizi
  o insan ve tabiat cagini
  
  dön bana ve dinle
  kuslar ucusuyor icimde
  
  los bir keman solosu gibi
  kuslarin ucustugunu icimde
  dön bana ve dinle
  
  karanlik denizlerin dibinde
  birtakim incilerin oldugunu
  birtakim incilere ve hatiralara
  neden bagli oldugumuzu unutma.
  
  duy beni ve dinle
  denizler bogusuyor icimde.
  
  unutma diyorum ama sen anla
  anlat bizim de yasamak istedigimizi onlara.
  
  erdem bayazıt
• güzel atlara binip gidenlerden şair; yaşamında ölümsüzlüğü tadanlardandı, şimdi ona doyanlardan oldu; artık ona 'ne yapsın ölüm'..
  
  ey hep bir kelime arayan, sonra tekrar arayan ince kâlpli adam: buldun mu kelimelerin en manidar, en hakikâtli olanını? içinde taşıdığın sonsuzluk kavislerinden geçtin, gördün düzlükleri, ovaları.. o güvercinler neden var avuç içlerinde camilerin biliyorsun.. onlar ölümsüz bir ses taşımak için var. bir anıyı yaşatmak için değil. uğurlamak için ölümsüz sesi seslendireni. şimdi denizin bir gülüşünü arıyoruz bütün çocuklar gibi, ellerimizde oltalar; geçmişin, 'an'ın, geleceğin yükünü üstünde pul pul taşıyan balıkları, denizin bir gülüşünü yakalayacağız bütün çocuklar gibi ellerimizde oltalar. sen o noktada denize bakıp iyi dedin. korkulu dağlara bakıp iyi dedin. doğrusu doğaya bakıp 'iyi' dedin. iyi, şimdi biz taşıyoruz müjdenin kurşun yükünü; çatlayacak yalanın çelik kabuğu. su coşsun, deniz kabarsın, yemyeşil bir rüzgâr essin yıldızlar arasından.. ellerimiz kök salmış ağacıdır zamanın, soluğumuz umutsuz ceylanların gözyaşına sünger. alnımız en soylu isyandır demir külçelere. gün doğsun, rüzgâr essin, bulut dolansın, rahmet şarkıları söylesin yağmurlar.. bizi tutan şey ne ise bizi diriltecek olan da odur.. zaman aksın, yer dirensin, gökyüzü kanat gersin, biz ölümsüz çiçeği taşırız göğsümüzde. biz: liyakatsizlik ama liyakat umudu. umudun gücünün toprak kadar eski, yer kadar ağır olduğunu bilen çocuklar gibiyiz; büyüyen ellerimizi büyüyen ellerinin üstüne koyuyoruz, bir yürek vuruşu gibi belirli gelen zamanı dinliyoruz senden.. altımızda kayan bu ölü şehri durdurmak adına.. ve sen: içindeki sonsuz susuzluğu, oruçlu bir ağustos vakti zirvelerine idrak olduğun susuzluğu yani; ebediyetin çeşmelerinden kana kana içerek doyurdun. ve aradın, aradın buldun kelimeni..
  ...
  ölüm bize ne uzak bize ne yakın ölüm
  ölümsüzlüğü tattık bize ne yapsın ölüm
  ...