erdem bayazıt

• “dünyanın en uzun hüznü yağıyor, yorgun ve yenilmiş insanlığımızın üstüne”.
  
  kendi ölümüme ait bir deneme
  
  bir gün öleceğim biliyorum
  bunu her an ölür gibi biliyorum
  anamın yüreğinde bir kor
  ölene dek sönmeyecek bir ateş
  kımıldanıp duracak hep
  
  karım bomboş bulacak dünyayı
  - nolurdu birlikte ölseydik, deyip duracak
  oysa insan yalnız ölür
  ama o olmayacak dualarla teselli arayacak
  
  kızlarımın gırtlaklarında bir düğüm
  bir süre kaçacaklar insanlardan
  boşluğa düşmüş gibi bir duygu içlerinde
  sonunda onlar da kabullenecekler öylesine
  
  ölümüme en çabuk dostlarım alışacaklar
  - yaşayıp gidiyorduk yahu
  ne vardı acele edecek!
  diyecekler
  
  biliyorum yaklaşıyoruz her an
  biliyorum oruçlu doğar insan
  ölümün iftar sofrasına
  
  erdem beyazit
  
  http://www.sayhadergi.com/node/722