insan yaşadığı yere benzer

• söyle edip abi,
  yanlışım varsa
  kusurum varsa söyle
  her insan yaşadığı yere benzer
  insan ki toprak kokar
  ölüm yalnızlığında yağan yağmurdan gayrı
  kuru dudaklarında ahular su içer
  
  çocuklar çıplak ayaklarında cam kırığı taşırken
  istanbul batıdan doğuyu öper
  ve her çocuk işediği yeri öper
  
  söyle edip abi
  yanlışsam söyle
  küskünsen bu şehre söyle
  söyle ki
  duysun bacasında duman soluyan güvercinler
  yoldan geçen önlüklü kadın
  
  bir kadeh daha içelim edip abi
  boncuklu tesbihinin hatrına içelim
  sarı ışıkların gelini caddeye çıkalım
  yokuşlar bizim
  inişler bizim
  arkamızda bıraktığımız yollar bizim
  
  her insan yaşadığı yere yakışır
  yakıştıkça açar toz pembe gülleri
  elindeki kadehe yansır yüzü
  içtiği sigaranın dumanı benzeşir
  öptüğü dudağın kırmızısı kalır
  kadın erkek çocuk
  her insan ama her insan
  yaşadığı yere benzeşir
  
  söyle edip abi
  küfrün varsa söyle
  kahrın varsa söyle
  her insan yaşadığı yere benzer
  her yer benzeşir ki
  her yaşanan yer insana benzer
  
  (edip cansever in anısına)
• pierre bourdieu'nün de buna benzer bir tespiti varmış:
  "toplumun her üyesi üç aşağı beş yukarı daimi olarak konumlandığı mekâna göre, yani mesken edindiği yere göre karakterize edilebilir... bu aynı zamanda o yeri, insanları öbekler halinde biraraya getiren mülkiyet ilişkileri içinde hukuki olarak nasıl işgal ettiğine de bağlıdır (evler, apartmanlar, ofisler, tarım arazisi ya da konut alanları vs.). yani yaşanılan mülk, insanların sosyal uzamdaki konumlarının en mükemmel göstergesidir." (fiziksel uzam, sosyal uzam ve habitus", 1996)
  
  not: bourdieu'nün yukarıdaki tespitinden hareketle "beyoğlu yakın gelecekte kimin kullanımına sunuluyor" sorusunu değerlendiren bir ulus atayurt yazısı için bkz. "akp'nin ustalık dönemi hedefi: taksim projesi ve beyoğlu- kapitalizmin simcity'si", express özel sayı, nisan 2012/127, s. 18-20.
• gergin bir ev ortamında yetişen bir çocuğun huzursuz biri olup çıkması gibi örneklendirmelerin de yapılabileceği önerme.
• "insan yaşadığı yere benzer
  o yerin suyuna, o yerin toprağına benzer
  suyunda yüzen balığa
  toprağını iten çiçeğe
  dağlarının tepelerinin dumanlı eğimine"
  
  der edip cansever..
• (bkz: türkiye'de yaşamak)
  
  hep bir arada kalmışlık; bir yanın batıya bakar, diğeri mutlaka doğuda. ne doğulusun ne batılı ya da hem doğulusun hem batılı, o coğrafyaya ait ne varsa..
  
  ve daha pek çok şey arada kalmaya dair.
• aşamadığım cümle.
  
  çok mutlu olduğum anlarda bile ülkedeki kaostan sıyrılamıyorum. öyle aşırı duyarlı olmaktan falan değil tam gülerken biri boğazıma düğüm olacak bir cümle kuruveriyor kalıyorum öyle. kim olsa kalır.
  
  "gülemiyorsun ya gülmek bir halk gülüyorsa gülmektir."
  
  tez savunmam geçti mezuniyet evrak kürek işleri ile uğraşıyorum. üstüme kayıtlı kitap olmadığını gösteren bir belge için kütüphane müdürlüğüne gittim. gereksiz bir duygusallık var zaten 11 senem geçmiş orada. ayrılış işlemi için deyince adam "hocam istifa mı mezuniyet mi?" dedi. çok doğal her gün sorduğu sorulardan biri o an fark ettim hastaneden istifa eden asistanlar da ayrılış için aynı prosedürü uyguluyormuş. mezuniyet dedim tebrik etti çay içelim buyrun dedi. teşekkür ettim ama bir demlik çay içecek kadar da ayak üstü muhabbet ettik. "bu ara çok fazla doktor istifa ediyor asistan kalmadı hastanede, hatta sadece doktor da değil sadece istifa da dünkü olayı biliyorsunuz" dedi. bilmiyorum artık o kadar çok şey oluyor ki yetişemiyorum. ameliyat bitince çalışanlardan biri ameliyathanenin yanına biraz dinleneceğim diye geçip kotere kendini asmış. geçen ay bizim bölümden bir hoca intihar etti. başka bir hoca rektörün tanıdığına özel muamele göstermek yerine istifa etmiş. kadını da tanıyorum yaptığı ameliyatların bazılarını türkiye'de yapabilecek ikinci bir isim yok. her an oluyor yetişemiyorum dediğim de bu. mesela tam biz o odada konuşurken bir ambulans şoförü de sağlık bakanlığı önünde eylem yapıyormuş.
  
  "ne kadar benziyoruz türkiye’ye"
  
  haberi gördüm üstüne tuz biber oldu. kent ormanına gittim saatlerce yürüdüm yürüdüm yürüdüm. eskiden olsa başka birine bakıp sadece yürümüş bunun kime ne faydası var derdim şimdi akıl sağlığımı koruma dışında bir amacım yok.
  
  "insan yaşadığı yere benzer
  o yerin suyuna, o yerin toprağına benzer
  suyunda yüzen balığa
  toprağını iten çiçeğe
  dağlarının, tepelerinin dumanlı eğimine"
  
  işin tuhafı birkaç hafta önce tanıştığım biri sakin huzurlu olmama şaşırıp buna neden şaşırdığını sorunca da "avrupa'da olsa şaşırmazdım ama bu coğrafyada yaşayan birine göre fazla sakinsin." dedi. sakin falan değilim de anlayamamıştım gibi hissettim. haklılığı da vardı 3-5 yıl öncesine göre sakindim, belki de yaşadığım yerin dışına yürüyerek çıktığım/uzaklaştığım için.
  
  kilometrelerce yürüsem de kaçamıyorum. buradan sonrası da cümlenin ağırlığından çıkıp iç dökmeye döndü. yazmaya geldiğim şeyler bunlar değildi. yazma isteğini doğuran şeyler ise tam olarak bu iskelet üstünde. yazıyorum, yürüyorum, başka hiçbir şey yapmıyorum.
  
  "ve bir gün birinin adres sormasına benzer
  sorarken sorarken üzünçlü bir görüntüsüne
  camcının cam kesmesine, dülgerin rende tutmasına
  öyle bir cıgara yakımına, birinin gazoz açmasına
  minibüslerine, gecekondularına
  hasretine, yalanına benzer
  anısı işsizliktir
  acısı bilincidir
  bıçağı gözyaşlarıdır kurumakta olan
  gülemiyorsun ya, gülmek
  bir halk gülüyorsa gülmektir"
• “insan yaşadığı yere benzer
  o yerin suyuna, o yerin toprağına benzer
  suyunda yüzen balığa
  toprağını iten çiçeğe
  dağlarının, tepelerinin dumanlı eğimine
  konyanın beyaz
  antebin kırmızı düzlüğüne benzer
  göğüne benzer ki gözyaşları mavidir
  denize benzer ki dalgalıdır bakışları
  evlerine, sokaklarına, köşebaşlarına
  öylesine benzer ki”
  
  edip cansever
• (bkz: sultanahmetli)
  benziyorum.
• insan yaşadığı yere benzer
  ve yaşadığı yer ile şekillenir diye tamamlayası gelir insanın yer değiştirdikçe. ne doğru bir tespittir cansever'in dile getirdiği.
• "gördüğüm onca bahar, bu diyarı bir ceket misali sırtıma geçirdi."
  bunu, ara ara dilime dolanan, bir kitapta görüp unutamadığım bu cümle kadar iyi anlatan bir ifade bulmak güç. kitap schneider - uykunun kardeşi idi galiba.
  düzeltme: piuu, eski yazdıklarıma baktım da bu william golding'in kule kitabındanmış. utandım vallahi.