özlem
-
tam 1 yıl olmuş. ağlayarak, inleyerek, güçlenerek, özleyerek, gülerek... buruk buruk ama dimdik durmaya çalıştığım 1 sene. kocaman zaman.
tam 1 yıl önce bugün covid olduk. hayatım değişti. eksenim kaydı. algım bozuldu. kimsesiz kaldım. en koyu karanlıktan bile daha karanlık demişti bir sevdiğim. o karanlığı gördüm ben. o kuyuya indim. duvarlarındaki rutubeti içime çektim. soludum. onla yaşamayı öğrendim.
tam 1 sene olmuş kabusum başlayalı. tam bir sene olmuş. bazen idrak yollarımın kapandığını hissediyorum. bazen sanki bu olanları hiç ben yaşamamışım gibi geliyor. bazen kendimi boş bir duvara ya da uzun bir ağaca anlamsız bakarken yakalıyorum. bazen sıfır his. bazen yoğunluğu ağdadan daha kıvamlı bir kasvet.
içimin dışıma çıktığı bir dönem.
herkes, her şey geçti sanıyor. evet. geçiyor. kabulleniyorsun. geçiyor ama orada asla baş edemeyeceğin bir şey kalıyor.
tam 1 sene önce bugün covid olduk. 1 ay boyunca anne ve ablamın iyileşmesini bekledim hastane köşelerinde. evime aynı gün 2 saat arayla 2 cenaze ile beraber döndüm. eksenim kaydı. bu 1 sene sonunda baş edemediğim tek şey özlem oldu.
2 yaşında küçük bir çocuğun, "anne ağlamasıyla" anne ve ablamı özlüyorum.
""özlem, dilektir:
“lütfen bu gece üşümesin”
“lütfen bu gece acılanmasın”
“lütfen bu gece rahat uyusun
özlem kıpırdamadan duran perde kıvrımıdır.
"sevgi, özlemin kaynağı değil;
özlem, sevginin ölçü’südür. "
özlem, gidip görmek istemen-
ama, gidememen, görememen;
gene de, istemen.""""
(bkz: oruç aruoba) -
bir pazar öğleden sonrası uykusu düşünüyorum.
bütün hafta çalışmışım, sahil kasabasında yaşıyorum. yorgunum ama annem var, babam var yanımda. o zamanlar hala yaşayan itim var. anneme yardım etmişim sabah erken kalkıp, turşu kurmuş, temizlik yapmışız, babam iti gezdirmiş, it gelince bana sarılmış özlemden. düşünüyorum oğlum, elimde değil. uykumun arasında kurabiye kokuyor, annem bütün haftasonumu ona yardıma ayırdığıma kıyamayıp kurabiyeye boğmuş evi. babam gitmiş bana çağla çalıyor bir ağaçtan. özlüyorum olm, duramıyorum ben.
basıp gidiyorum. daha iyi ne yapılır bilmediğimden lan, valla sizi bırakıp gittiğimden değil.
istiklal'de yürüyorum heyecanla. ay dur sigarası yoktur belki deyip sigara alıyorum, yanına çikolata, sevmesine gerek yok, kardeşlere çikolata almak zorunludur, gidiyorum yanına, mal mal çalışıyor, bi sike yaradığım yok içip içip onu izliyorum, kahve yapıyor bana, sigara yakıyor. durup durup gurur duyuyorum. kardeşlerle gurur duymak zorunludur, bir şey yapmasına gerek yok. sadece duruyorum, seviyorum, o kadar. özlem, kendiliğinden geliyor.
ben tülin'i özlüyorum sonra lan. olm valla seni az sevdiğimden değil, ben tülin'i çok özledim.
kalkıp gidiyorum. kapıyı açmadan kahve suyunu koymuş oluyor. ama kahveleri ben yapıyorum. ayarını biliyorum. benim, içtiğim kahvenin ayarını bilen insana duyduğum sevgi genel insana duyduğum insanın toplamından çok. bununki şekersiz, %25 soğuk su. koyu. tek kişilik yatağı elti evine çevirebilecek kudrette dizi izliyoruz sonra. o kadar çok dizi izliyor ve temizlik yapıyoruz ki çalışmayan televizyon kendiliğinden kafasına dantel örüyor, vileda banyoda kendine madalya töreni düzenliyor gururdan. gülerken çok ciddiyiz de, ağlarken çok üzülüyoruz lan.
peki ne oluyor, tabiysi özlüyorum.
ben halamı özledim.
halam çok artistir benim. hiç ona çekmemişim. 198 yaşındadır, 32 görünür, 1.60 boyu vardır, 1.80 kafa tutar, halam gibi görünür, ablamdır. bazen sadece yemek yaparım mutlu olur. bazen basıp giderim, git lan tabi der arkamda durur. ben abla nedir bilmeden ablam yok diye üzülebilecek kadar mal bi insanımdır, bu kadın bunu bile tahmin eder, ablam olur. ben onu anlarım da, özlediklerim vardır, gidiveririm.
göksun'u özlerim çok pis. arkasından ''karı temiz kalplilikten ölcek mına koyim'' demişliğim olabilir. o benim ayıbımdır. bu da bana koyabilir. ondan uzakken pazarda gezerken taze sebzelere bakıp göksun burada olsa ne kadar sevinirdi demiş olabilirim. patlıcana baktım seni andım dediğim kim olsa -göksun hariç- beni dövebilir. olur hep bunlar.
ama acil çıkarım, birilerini özlemişimdir, o anlar, anahtarını cebime koyar. giderim.
3 tane insanlık dışı yaratık var bir de. onları ben yanımdayken de özlerim. yanlamasına uyurum yanlarında, hayatımda olmadığım kadar huzur hissederim. olm ben sizi çok özledim lan yamuklar. isminizi vermeme sebebim sarih piçler.
olm siz hepiniz, kendinizi iyi biliyorsunuz da, ben sizi çok özlüyorum lan öyle bi sıkıntım var.
bir adam olsa, bu yukardakilerle beraber eda olsa, özge, fatih, uğur, peri, ilksen, ayşe, merin, enes, ünsal,ezgi, ciyan, emre,özden, dahsin, engin, tuğrul, nefin, hasan, onur, ebru, mehmet, baran, cengiz, tuba, melih, arif, zafer, serpil hepsi hepsiolsa daha ne isterim. hepinizi o adaya kapatırdım ibneler.
ama benim sadece adım var amına koyayım. o da özlem.
bir tane daha isim var zikredemediğim, hah, ben aslında onu da çok severdim ibneler.
olm aşırı özlemesem arardım lan.
adımı sikiim. -
-
-
özdemir asaf şiiri:
bir gece,
gecede bir uyku.
uykunun içinde ben.
uyuyorum,
uykudayım,
yanımda sen.
uykunun içinde bir rüya,
rüyamda bir gece,
gecede ben.
bir yere gidiyorum,
delice.
aklımda sen.
ben seni seviyorum,
gizlice..
el-pençe duruyorum,
yüzüne bakıyorum,
söylemeden,
tek hece.
seni yitiriyorum
çok karanlık bir andan.
birden uyanıyorum,
bakıyorum aydınlık;
uyuyorsun yanımda..
güzelce. -
oruc aruoba'nın uzak isimli kitabinda ozlem cekene kılavuz diye bir bolum bulunur, ne guzel anlatmistir ozlem cekenin ve ozlenenin durumunu. oradan bir ornekleme belki uygun olacaktir su anki durumumuza:
özlediğin, gidip göremediğindir;
ama, gidip görmek istediğin
özlem, gidip görememendir; ama
gidip görmek istemen
özlediğin, gidip görmek istediğin-
ama gidip göremediğin
özlem, gidip görmek istemen-
ama, gidememen, görememen;
gene de, istemen
oruc aruoba -
karşılıksız istektir.
en güzel tanımı da oruç aruoba tarafından yapılmıştır:
"özlem, örneğin, işitmeyeceğini bildiğin birisine, yalnızca ona; ama, kendi kendine, "neredesin?" diye seslenmendir." -
uzak'tan alıntılarla tarif edilmesi biraz daha kolaylaşan duygu. acıtır:
ben burada: sen orada- dayanılmaz..
böyle başlar özlem: dayanılmazlığı, iki ayrılmışlık duygusunun birlikteliğinden gelir- özleyen, özlenen adına da çeker özlemi, ve, tersi: özlenen, kendisi de, özleyeni özlemektedir.
özleyen ile özlenen arasında fark yoktur-özlenen ile özleyen aynıdır..
bu da dayanılmazdır-iki kez!
özlem, dayanılmazdır-
özlem, dayanamaz..
***
özlem, şimdi- burada, senin bulunduğun yere yağan yağmurun, onun bulunduğu yere de yağması konusundaki ikircikliliğindir: "keşke, burada yanımda olsa da, yağmur birlikte yağsa üzerimize- keşke, orada, yağmur yağmasa üzerine de, ıslanmasa.."
***
özlem, ne -yalnızca- sen, ne -yalnızca- ben
dir- özlem,
biz
dir.
özlem
biz
iz.
***
özlem öyle olur ki, sanki dünyanın ortasında, her şeyi anlamsız kılan bir boşluk uzanmakta; gelip özleyenin de içinden, bir kesit gibi, geçmektedir. özleyen, bunu duyduğunda, bütün dünyaya sanki bir sisin ardından bakar gibi olur; bir şeylerin olması, ne gereklidir ne de anlamlı- boşluk, uzanır, her şeyin -dünyanın, özleyenin- içinde..
özlem her şeyi kaplayan boşluktur.
***
özlem, birdenbire içinin boşalmasıdır.
***
özlem, özleyenin bütün varoluşu içinde, boydan boya, uzanır: sanki bütün dokularına, en küçük hücrelerine varasıya, "içine" işler- öyle olur ki, özleyen, tek bir büyük özlem ateşi gibi hisseder kendini. bu yüzden de, yakıcıdır özlem.
***
özlem, bütün dünyanın grileşmesidir: her şeyin renksiz bir arkaplan haline gelerek, yalnızca o geçmiş rengin, bütün dünya içinde tek renk olarak görülmesi- bütün dünyaya ancak onun renk verebilmesi.. özlem, dünyaya rengini veren griliktir.
***
özlem, özlediğinle ilgili her şeyi unutsan da, özlediğini unutamamandır. özlediği'ni ve özlediğini- özlemekte olduğunu..
özlem, ol'duğun
dur.
özlem ol'ur
sun.
ol
dun.
özlem
ol.
***
"copy paste değil alınteridir özlem." -
whatsapptan saatlerce çevrimiçi oluşunu izlemektir. aynı ekrana onun da baktığını bilerek sevinmektir. buna bile mutlu olmaktır.
sabırla beklemek, bir gün dönmesi için dua etmektir. -
her şey gibi gelip geçicidir.
geçtiğinde yeniden gelmeyeceğinin, geldiğinde yine geçmeyeceğinin garantisi yoktur. iyi ki de öyledir. diğer türlüsünü kaldıramaz insan fıtratı...
aslında özlemin de kaynağı bellidir de, işte insan, eni konu çamurdan yaratılmış, bir yanı eşref-i mahlukat, diğer yanı esfel-i safilin neticede...tıpkı bu satırları yazan gibi gaflete çabuk kapılır. gaflettendir, hep yanlışı özler..
derler ki; göz cemal ister, insan bu yüzden özler. aks-i sada bulmazsa sözler, özler...var olduğumuz için özlüyoruz kısacası. o yok olduğu için değil.
bir yok olabilsek, özlem de bitecek...
ekşi sözlük kullanıcılarıyla mesajlaşmak ve yazdıkları entry'leri
takip etmek için giriş yapmalısın.
hesabın var mı? giriş yap