anneyi üzmek vs kendi istediğin hayat

• mesela dün ayrı eve çıkmak konusundaki her işimi hallettiğim için şu sözleri bana söyleyebilen kadın "kendini mi satacaksın? o kadar saygısızsın ki zaten mutlu olamazsın. mutlu olmaya hakkın yok, bencillikten öleceksin. "
  
  annem bunca senedir bunları bana söylemek için kendini tutmuş ve dün bunları söylerken bir kez "üzülür müyüm?" diye düşünmedi.
  
  türk aile yapısı'nı bozan şeyler bağımlılıklardır. öyle dizilerdeki sevişmeler öpüşmeler değil. çocuğunun ona para vermesini bekleyen, çocuğunun hayatındaki gelişmeleri takip etmeyen, onu önemsemeyen, kendince bir bağlılık geliştirmiş ailelerin sonra çıkıp da "biz ne kadar kötü anne babaymışız" deme hakları yok.
  
  18 yaşından beri çalışıyorum. lise ağladım yalvardım istemediğim bir okula gönderildim, üniversite tercihlerini yaparken zorla şerle istanbul'da okul tercihi yaptım, avcılar'da okudum. çalışmaya başladım, staj sonrası işe başladım " bir yerde de tutunamıyorsun yav" oldu. hiç durmadım, beklemedim, dilenmedim, yardım istemedim. 14 senede toplamda 15bin tl'lik belki destekleri vardır.
  
  kardeşim lisede sınıfta kaldı, özel liseye gönderildi. üniversite için barajı geçemedi, hemen eve en yakın okul tercih edildi. gece 4'te eve gelse laf olmadı, ben 10'dan sonra sapık gibi aranıp "yalan söylüyorsun, kimlerlesin, nerdesin, ne zaman geliyorsun" diye taciz edildim.
  
  eve her ay mutfak, market masraflarında maaşımın yarısından fazla destek oldum, hiç kimsenin eksiğini vs bırakmadım. isteklerini hep karşıladım. ve dün bana annem "kendini mi satacaksın" diye sordu.
  
  saygısız olmayı kabul etmiyorum. sevgisiz denilebilir belki. ama saygısız hiç bir zaman olmadım.
  
  en acısı da dün beni ne kadar kullandıklarını ve kendim için yapmak istediklerimi ne kadar engellediğimi görmüş olmam. hayat benim hayatım, ailemse kollarımdaki bacaklarımdaki ipler. hareket edemeyeyim diye boğazımı sıkmaya bile hazırlar.