beşinci mevsim

• yaratılmış bütün duyguların bir arada yaşandığı mevsim. sevgiliye kavuşmak da, sevgilinin başkasina kavuştugunu görmek de yine bu mevsimde yaşanir.
  
  yaşanilanlar hiç bitmez burda. kendi içinde bir dünyası vardır. öyle bir dünya ki küçük ağaçlarin büyük gölgelerinin olduğu, mansur neylerin dügah makamını çalamadığı, kızınca sakalların kızıllaştığı ve 10 sene üstüne titrenilen ellerin 3 günde değerinin yitirilip kıymeti harbiyelerinin kalmadiğina şahit olunabildiği bir dünya. bu mevsimde dillerde hep aynı mısralar dillenir:
  
  "şimdi tekrar ne yapsam dedirtme bana yarabbi
  taşınacak suyu göster,kırılacak odunu
  kaldı bu silinmez yaşamak suçu üzerimde
  bileyim hangi suyun sakasıyım ya rabbelalemin
  tütmesi gereken ocak nerede?"
  
  tüm arayışlar godiva'yi bulmak içindir. çünkü olmalıdır herkesin meydanda çırıl çıplak gezdiği görülen bir godiva'si. yoksa baska türlü insan nasıl kör olabilir ve bir hayretten diğerine telvin eder. zaten insan en çok da kendi hayretine inanmaz mı? bir hastalığa acımak için bile olsa gel denilen kişinin, çıplak olduğu icin gelemeyecegini bile bile gel demek. ve bu artık mutat olur. önceleri mutat, hastaliga neden olurken cok sonralari hastalık, evham ve desiselere neden olur. itisaf duygusu kaplar her yeri. beklenir yürek soğusun diye ama hep tersi olur.
  
  bu mevsimin pek sıralaması yoktur. bazen baharla başlar, bazen yaz veya sonbaharla. fakat hep kışla biter. cok uzun süren kışlarla. çatlayan dudaklardan gırtlakta büyüyen harflerle dostlara yapılan veda hep aynıdır:
  
  başka hayatlarda görüşmek üzere...