hesabın var mı? giriş yap

  • ilk sevgilisi ile tüm hayatı boyunca mutlu olmasını istiyorum. bari o uğraşmadan mutlu olabilsin amina koyim.

  • baba: - benim seçtiğim bir kızla evlenmeni istiyorum
    oğul: - hayır!
    baba: - kız bill gates’in kızı
    oğul: - o zaman tamam.

    ... baba bill gates’e gider:

    baba: - kızını oğlumla evlendirmek istiyorum.
    bill gates: - hayır.
    baba: - ama oğlum dünya bankası’nın ceo’su
    bill gates: - o zaman tamam.

    baba dünya bankası’nın başkanına gider:

    baba: - oğlumu ceo yap!
    başkan: - hayır.
    baba: - oğlum bill gates’in damadı
    başkan: - o zaman tamam.

  • çok sevdiğim bir tracy chapman klasiği.
    hüzünlü bir kaçış öyküsü, yenilgiye rağmen çekip gitmiş olmanın buruk hatırası.. kısa da olsa bi ana ait hissetmenin özlemi ve verdiği güç. yanlış da olsa gitme kararını vermiş olmak.. kaçmanın korkaklık olmaması... sonuçları mutluluğu getirmeyecek olsa da... ve sonradan hatırlamak işte, o kaçış anını.. sonuçları öğrenilmişken yılların sonrasında. o kaçış anına aitliğini hatırlaması insanın... belki de hayat boyu en mutlu olduğu anlardır insanın hayatından kaçarken yaşadıkları, hızla giden bir arabada, sonuçları düşünmeden, korkusuzca.. geride kalan sadece anısı olur yenik ömründen gerilere dönüp bakınca..
    belki de sadece 'o insan'laki kaçış anları kalacak bizden, bir gün yenilgimizden gerilere baktığımızda... en azından ait olmuş olmayı hissetmiş olmakla avunacağız ne kadar avunulabilirse...

  • yok diyemeyeceğim; vardır. toplu taşımada ayakta sıkış sokuş durmaya çalışan insanların arasına boş arabayı katlamadan sokan, " sana doğru geliyorsam çekileceksin 1 cm yakınımda bile olsan seni ezerim" tavrı ile hakikaten ezen, kıç kadar dükkanlara arabayı zorla sokup bir de milletin ayağını orada ezen, morartan, bebek arabasını pazar arabası olarak kullanan insanların terörüdür. hem öte yandan hani arabada bulunan o çocuğa/çocuklara da yazık.

    arkam dönük markette rafta bir şeye bakıyorum, kıpırdamıyorum bile, gelip gene çarpıyor, yan rafa bakıyor ya.

    kullanma diyen yok, elbette kulanacaksın.
    bütün öncelikler ve haklar da zaten senin.
    ama sana karşı negatif ya da anlayışsız bir tavır takınmamış insanı da bebeğim/çocuğum varsa istediğim terbiyesizliği yapar arkasına sığınırım davranışına da maruz bırakmamalısın.

  • eger fotografci fotograf çekmez, kuafor gelin başı yapmaz ise, düğün salonu sahibi gelinin yaşına bakıp küçük ise salonu vermez ise, bu düzeni degiştirebiliriz. yasalar istedigi kadar yaşı kücültsün toplum ne derse o olur tebrik ederim

  • netflix'te şu ana kadar izlediğim en iyi şey. seinfeld, curb your enthusiasm ve dilbert gibi dizilerde yazarlık/yönetmenlik yapmasıyla nasıl bir kafa olduğu az çok anlaşılabilen larry charles abimiz, gerçekten orijinal, zevkle izlenebilen ve de cesur bir iş yapmış.

    hayatın terk ettiğini sandığım ülkelerde bile komedi yapmaya çalışarak hayatta kalmaya çalışan (hem maddi hem de manevi açıdan) ve konuşarak, gülerek, güldürerek belki de farkında olmadan o gelişmemiş medeniyetlerin ilerlemesine katkı sağlayan insanların var olduğunu anlamamı sağladı. sırf espri yaptığı için öldürülen insanların olduğu ülkelerde bunu yapmaya devam edenlerin olduğunu da. komedinin insanoğlunun ne derece elzem bir ihtiyacı olduğu, dört bölümlük bu belgeselin temel fikirlerinden biri.

    özellikle ıraklı güldür güldür şov, liberya'da sokakta uyumasına rağmen yaşama sevincinden bir şey kaybetmeyen videocular ve bir de sokakta görsek deli diyeceğimiz (ama anlattıklarıyla hayatı az buçuk çözdüğünü anladığımız), annesine para göndermeye çalışan gösterici en çarpıcı noktalardı.

    eksi olarak charles'ın temsil ettiği bakış açısının yer yer ukala bir hava verdiğini söyleyebilirim. ama bu da çok küçük bir şey artılarının yanında.

    not: türkiye dizide bahsi geçen ülkelerden değil tabii ki. ki olması da garip olurdu, liberya, nijerya gibi ülkelerin yanında uzay medeniyeti gibi kalıyoruz resmen. sadece ışidli tutuklu, gençken türk filmleri izlemeyi sevdiğini söylüyor (bu da ayrı bir enteresanlık).